زمين عذاب كشيد از عذاب افشارش
زمان خضاب بدست از خوناب افشارش
كوير سرد نفس تازه كرد و آه كشيد
ز گريه ها و زچشم پر آب افشارش
مگر نديد كه آنان چه دست خالي بود
چنان زكات گرفت از نصاب افشارش
چه وحشي بود عدو، او كه هيچ رحم نكرد
كه سربريد زتن از، رباب افشارش
جفا نكرد چنين كس، كه قوم دون كردند
و قلب نازك طفلانه را چه خون كردند
چو "شمر" سرببريدند، چو "هند" سينه دريد
دل و جگر به غنيمت زتن برون كردند
بجا نماند زدونان بجز، خراب و خراب
خرد نداشت كه تا سرحد جنون كردند
چو گرگ گشنه فتادند بجان بره و ميش
و جاري نهري زسيلاب اشك و خون كردند
هزار نفرين و نفرت بحال اينان باد
به ظلم و دهشت و نيرنگ آن لعينان باد
بران كسي كه بخون زد هزار جثه و تن
به مكر و حيلت ارباب و شرنيشنان باد
برآن دو چشمي كه نگريست بحال اين مردم
به "م" و "س" و "ف" وپيروان آنان باد.
رمضان محمودي
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
